Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010

Αυτοί μας πήραν τα "μέτρα", εμείς;


Ας πάρουμε και εμείς τα δικά μας μέτρα!





Ας μη θεωρούμε φτώχεια την έλλειψη των χρημάτων τους, το να μη μπορούμε να αγοράζουμε τα προϊόντα τους!



Ας μη δεχθούμε σαν ανεργία την έλλειψη μισθωτών θέσεων εργασίας στις επιχειρήσεις τους!



Ας απορρίψουμε την "ανάπτυξή τους" και το καταστροφικό μέλλον που ετοιμάζουν για τις μελλοντικές γενιές και τη φύση!



Ας μη ξοδευόμαστε πια σε ειρηνικές ή μη ειρηνικές πορείες και συλλαλητήρια, που αυτοί είτε μπορούν και αγνοούν, είτε τις αντιμετωπίζουν με όλο και μεγαλύτερη κρατική βία, προκαλώντας τη διαιώνηση του κύκλου της βίας μέσα από τη λαϊκή αντιβία ή την ατομική "τρομοκρατία"!



Ας σταματήσουμε να είμαστε αντικείμενα διαχείρισης της πολιτικής, καταναλωτές των πολιτικών των κομμάτων και ας γίνουμε οι ίδιοι υποκείμενα της πολιτικής!



Ας αρχίσουμε να οργανωνόμαστε σε κοινότητες και δίκτυα συνεργασίας και αλληλεγύης, να ικανοποιούμε τις ανάγκες μας με αυτοπαραγωγή και αχρήματες ανταλλαγές!



Ας απορρίψουμε "το παγκόσμιο χωριό" και ας στραφούμε προς την αποκεντρωμένη, τοπικοποιημένη, οικολογική αμεσοδημοκρατική κοινωνία της ισοκατανομής!



Ας αρχίσουμε να οικοδομούμε τις δομές της σε σχέση απόρριψης και αντιπαράθεσης και ρήξης με τις δομές του κράτους τους!

Η εντοπισμένη κοινωνία θα είναι διαρκής, επειδή θα προσαρμόσει πάλι τον τρόπο ζωής της στο περιβάλλον, ενώ η βιομηχανική κοινωνία προσπάθησε να προσαρμόσει το περιβάλλον στον τρόπο ζωής της και για αυτό δεν μπορεί να ελπίζει ότι θα επιβιώσει.

Τρίτη 5 Οκτωβρίου 2010

Πρασινο-Για την Οικολογια


Για τους δημους Κορυδαλλου και Νικαιας -Ρεντη

ΙΔΡΥΤΙΚΗ ΔΙΑΚΥΡΗΞΗ
  • Σε ένα πολιτικό σύστημα στο οποίο η τοπική αυτοδιοίκηση παραμένει δίχως ουσιαστική πολιτική, λειτουργική και οικονομική αυτονομία, δέσμια ενός κενού και άκαπνου διάλογου μεταξύ «κέντρου και περιφέρειας», ή μεταξύ των άκρων της άκαρπης διαλεκτικής του πολιτικο-διοικητικού συστήματος_
  • σε ένα πολιτικό σύστημα που η μεταλλαγή της τοπικής αυτοδιοίκησης σε «αυτόνομη οντότητα, με ίδιο καταστατικό πλαίσιο, ίδια νομοθετική και κανονιστική εξουσία και στόχο μία εύρωστη, αυτό-διαχειριζόμενη, λειτουργική επάρκεια», φαντάζει ουτοπία, την στιγμή που συνιστά χειροπιαστή πραγματικότητα για την πλειοψηφία των χωρών της Δυτικής Ευρώπης_
  • σε ένα πολιτικό σύστημα που η σύγκλιση τοπικών συμμετοχικών «συντακτικών συνελεύσεων», για την κοινωνική παραγωγή κάθε σημαντικής μεταλλαγής του μοντέλου αυτοδιοίκησης και η υιοθέτηση «δημοτικών καταστατικών», στην κατεύθυνση μίας γνήσια συμμετοχικής διαχείρισης, αποτελούν θεωρητικό προβληματισμό διεπιστημονικών ημερίδων_
  • σε ένα πολιτικό σύστημα που η ενεργή συμμετοχή στις συνεδριάσεις των συμβουλίων των αυτοδιοικητικών εκπροσώπων της τοπικής κοινωνίας δεν είναι θεσμικά κατοχυρωμένη ως προς τους εκπροσωπούμενους_
  • σε ένα πολιτικό σύστημα που έννοιες, όπως εκείνη του «συμμετοχικού προϋπολογισμού», συνιστούν μόνο φιλολογία_
  • σε ένα πολιτικό σύστημα που ακόμη και η εφαρμογή της περιώνυμης Τοπικής Ατζέντα 21 –πολύτιμου εργαλείου μετατόπισης της τοπικότητας και της τοπικής αυτοδιοίκησης στο πεδίο των περιβαλλοντικών πολιτικών και της βιώσιμης ανάπτυξης - εξαερώθηκε τάχιστα μετά από τις πρώτες κούφιες «πανηγυρικές» εξαγγελίες σε μόλις 2 δήμους_
  • σε ένα πολιτικό σύστημα που η ενεργειακή εξοικονόμηση, η εξοικονόμηση υδάτινων πόρων και η ξεχωριστή συλλογή απορριμμάτων «πόρτα-πόρτα», αποτελούν ακόμη θεματολογίες «περιβαλλοντικής» εκπαίδευσης σχολείου_
  • σε ένα πολιτικό σύστημα που ο πολεοδομικός σχεδιασμός ταυτίζεται με τον αστικό και οι δύο με την «οικοπεδοποίηση», η οικολογία της κίνησης, της μετακίνησης και των μεταφορών με την τυραννία της χαώδους αυτοκίνησης και οι ήπιοι, βιώσιμοι, τρόποι μετακίνησης συνιστούν αντικείμενο ντοκιμαντέρ γύρω από την οικολογία «άλλων»_
  • σε ένα πολιτικό σύστημα που το «οικολογικό αποτύπωμα» αποτελεί αποκλειστικό αντικείμενο επιστημονικής πραγματείας ενώ το «συμμετοχικό αποτύπωμα» κυριολεκτικά μυστήριο_
  • σε ένα πολιτικό σύστημα που η αυτοδιοικητική μηχανή συνιστά ενδιάμεσο παράγοντα διανομής χρήματος και όχι παραγωγό πλούτου και κύριο τροφοδότη της αυτονομίας «close loop» και της αυτό-βιωσιμότητας της τοπικότητας, στα πλαίσια μιας οικονομίας «κλίμακας»_
  • σε ένα πολιτικό σύστημα που τα «δικαιώματα» ανάγονται σε απλή άσκηση του εκλογικού καθήκοντος και τα κόμματα, οι κομματικοί, οι «πολιτικοί», οι αυτοδιοικήσεις και οι αυτοδιοικητικοί, σε κάστα αυτό-αναφερόμενης εξουσίας, με απειροελάχιστες εξαιρέσεις_

Εμείς, ενεργοί πολίτες, που θεωρούν την οικολογική οπτική και την αυτο-βιώσιμη προσέγγιση σαν μοναδικά σημεία αναφοράς στα πλαίσια της αντιμετώπισης της οικολογικής, οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, ενώ την τοπικότητα σαν πεδίο αναπόφευκτης εκκίνησης της συστηματικής τους θεραπείας, αποφασίζουμε την σύσταση του ανοικτού δικτύου δημοτικών Κινήσεων «πράσινο» - Για την οικολογία», με στόχο την συστηματική παρέμβαση στα τοπικά και διατοπικά δρώμενα και απώτερο σκοπό την προοδευτική μετάβαση σε ένα νέο, οικολογικά «ολοκληρωμένο», θεσμικό μοντέλο τοπικής αυτοδιοίκησης, ικανό να προσφέρει τις απαιτούμενες λύσεις.

  • Ένα μοντέλο αναγκαστικά αυτόνομο και συμμετοχικό, «οικονομικό» και αυτό-βιώσιμο, μηδενικού οικολογικού αποτυπώματος και, κατά συνέπεια, βαθιά ανεπτυγμένο στο πεδίο της κουλτούρας «βιο-».
  • Ένα μοντέλο που δεν μπορεί παρά να αφορά, άμεσα, πρώτιστα και σε πρώτη φάση, τον «Δήμο», κύτταρο και βασική οργανωτική μονάδα του πλέγματος του αυτό-διοικητικού οργανισμού και τόπο άμεσης απολαβής, απόλαυσης και αξιολόγησης των αποτελεσμάτων κάθε επέμβασης.
  • Ένα μοντέλο που, κάτω από την προσηγορία «Βιο-Δήμος», στοχεύει στην διασφάλιση ενός υψηλού βαθμού ποιότητας ζωής, σαν προϊόντος αυτάρκους ισορροπίας και όσμωσης μεταξύ χώρου και τοπικής κοινωνίας, φυσικού και ανθρωπογενούς περιβάλλοντος.

Κορυδαλλός, 24 Σεπτεμβρίου 2010

Viva Partido Verde!


Του Μιχάλη Μιχελή

Και όμως το θαύμα έγινε! Οι Πράσινοι της Βραζιλίας, σάρωσαν τις προβλέψεις και πήραν ένα αναπάντεχο 19,3% σε πανεθνικό επίπεδο, στις εκλογές που έγιναν εχθές (λιγότερο του 10% τους έδιναν στις δημοσκοπήσεις). Μάλιστα, στην περιοχή της πρωτεύουσας Μπραζίλια, συγκέντρωσαν το 42%! Μ’ αυτή την μεγάλη είσοδο στην πολιτική σκηνή, η Μαρίνα Σίλβα (πρώην υπουργός περιβάλλοντος της κυβέρνησης Λούλα), στέρησε την κυβερνητική πλειοψηφία στην Ντίλμα Ρουσέφ (τη διάδοχο του προέδρου Λούλα) κι έδωσε ένα ηχηρό μήνυμα, ότι χωρίς την οικολογική ψήφο, το Εργατικό Κόμμα (συγκέντρωσε το 46,9%), δεν μπορεί να ελπίζει σε νίκη, στο δεύτερο γύρο, εναντίον των Σοσιαλδημοκρατών του Ζοζέ Σέρα (πήραν το 32,6%).

Η 53χρονη Μαρίνα Σίλβα, στήριξε την καμπάνια της στην σωτηρία των εκτάσεων της Αμαζονίας, εναντίον των φραγμάτων στα εκεί ποτάμια κι αντιτάχθηκε στις παραθαλάσσιες γεωτρήσεις πετρελαίου, που αποφάσισε να εκτελέσει η κυβέρνηση των Εργατικών. Στο πλευρό της τάχθηκαν πολλές προσωπικότητες, με κυριότερες εκείνες του ποδοσφαιριστή Σώκρατες ( γεννήθηκε στο Μπελέμ της Αμαζονίας) και του διάσημου μοντέλου Ζιζέλ.

Η Μαρίνα Σίλβα, γεννήθηκε στην περιοχή Άκρε της Αμαζονίας. Ως τα 12 της, εργαζόταν μαζί με τον πατέρα της στη ζούγκλα, στη συλλογή του καουτσούκ. Η μητέρα της και τρία από τα έντεκα αδέλφια της, πέθαναν και η ίδια προσβλήθηκε από ηπατίτιδα, όταν ήταν 16 ετών. Νοσηλεύτηκε στην περιφερειακή πρωτεύουσα Ρίο Μπράνκο. Όταν η κατάσταση της υγείας της βελτιώθηκε, γράφτηκε στο σχολείο για να μάθει να γράφει και να διαβάζει, ενώ ταυτόχρονα εργαζόταν ως καθαρίστρια. Κατόρθωσε να πάρει πτυχίο δασκάλας, όμως δεν άργησε να καταπιαστεί με την πολιτική. Στα 36 της, έγινε η νεότερη βουλευτής στην ιστορία της Βραζιλίας και το 2003 ορίστηκε από τον πρόεδρο Nτα Σίλβα Λούλα, υπουργός Περιβάλλοντος. Παραιτήθηκε το 2008, επειδή διαφώνησε με αναπτυξιακά σχέδια της ομοσπονδιακής κυβέρνησης των Εργατικών.

Τη νίκη της η Μαρίνα Σίλβα, την αφιέρωσε στην μνήμη του ήρωα Τσίκο Μέντες, του δολοφονημένου (1988) συλλέκτη καουτσούκ.

Μιχάλης Μιχελής

Κυριακή 15 Αυγούστου 2010

Η ερμηνεια της απο-αναπτυξης

Η ερμηνεία της από-ανάπτυξης έπεται εκείνης της «οικονομικής ανάπτυξης». «Οικονομική ανάπτυξη» δεν σημαίνει ποσοτική αύξηση των αγαθών και των υπηρεσιών που θέτει στην διάθεση μιας κοινωνικής ομάδας ένα δεδομένο οικονομικό και παραγωγικό σύστημα, αλλά η αύξηση της ποσότητας των διακινούμενων - υλικών και άυλων - «εμπορευμάτων», δηλαδή των αγαθών και των υπηρεσιών που ανταλλάσσονται μέσω χρήματος.

«Αγαθά» και «εμπορεύματα» αποτελούν δύο έννοιες διαμετρικά αντίθετες. Για να το κατανοήσουμε αρκεί το γνωστό παράδειγμα του αυτοκινήτου: όταν το αυτοκίνητο κινείται καταναλώνει εμπόρευμα-καύσιμο με αποτέλεσμα την αύξηση του διακινούμενου χρήματος, του εθνικού ακαθάριστου προϊόντος και, κατά συνέπεια, μιας υποθετικής κοινωνικής ευμάρειας. Το ίδιο και όταν παραμένει ακίνητο με αναμμένη μηχανή. Αντίθετα, η αυτό-παραγωγή ντομάτας δεν συνδράμει στην αύξηση της χρηματικής συναλλαγής, στην αύξηση του εθνικού ακαθάριστου προϊόντος και, εύλογα, της κοινωνικής ευμάρειας του παραπάνω τύπου.

Με λίγα λόγια, από-ανάπτυξη σημαίνει αφενός απόλυτο μέτρο στην χρήση των πόρων – που είναι μη ανανεώσιμοι και απαιτούν απορρόφηση των αποβλήτων που δημιουργούν από μέρους του περιβάλλοντος - και αφετέρου διάχυση της διαδικασίας της αυτό-παραγωγής αγαθών και υπηρεσιών στην θέση των αντίστοιχων εμπορευμάτων. Η από-ανάπτυξη ολοκληρώνεται όταν η αυτό-παραγωγή συνοδεύεται από συναλλαγή δίχως χρήμα, βάσει της αρχής της αμοιβαιότητας και της δωρεάς ή και της αλληλεγγύης.

……………………………….

Πιστεύω ότι είμαστε στα πρόθυρα μιας δραστικής αναθεώρησης των εννοιών που άρθρωσαν και αρθρώνουν την κουλτούρα της βιομηχανικής παραγωγής, έτσι ως έχει, με λίγα λόγια των κανόνων που κυβέρνησαν την οικονομία και την επιστήμη του δυτικού κόσμου κατά τα τελευταία 200 χρόνια. Πρόκειται για μια αναπόφευκτη διαδικασία καθόσον επείγει, πλέον, η συγκρότηση ενός νέου πολιτικού και πολιτισμικού παραδείγματος: έως σήμερα, τόσο η δεξιά όσο και η αριστερά στάθηκαν οι δύο διαφορετικές απόψεις του αυτού βιομηχανικού μοντέλου, της αυτής προσέγγισης γύρω από την άνευ όρων αποδοχή της οικονομικής ανάπτυξης, διαφοροποιούμενες μόνο ως προς τον τρόπο διανομής του παραγόμενου πλούτου. Παρόμοια και το περιβαλλοντικό κίνημα το οποίο επικεντρώνει την προβληματική του στην «βιώσιμη ανάπτυξη», τρόπο επαναπρότασης του αναπτυξιακού παραδείγματος απαλλαγμένου από τις πλέον επιζήμιες συνιστώσες του. Ένα θαυμάσιο παράδειγμα της διαφοράς προσέγγισης μεταξύ «αναπτυξιακών» και «από-αναπτυξιακών» συνιστά η προβληματική των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας: αν δεν επαρκεί πλέον το πετρέλαιο για την υποστήριξη της ανάπτυξης, κατά τους «αναπτυξιακούς» πρέπει να βρεθούν άλλες πηγές ενέργειας σε θέση να το αντικαταστήσουν. Αντίθετα, από από-αναπτυξιακής σκοπιάς, οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας δεν μπορούν παρά να οριοθετηθούν στα πλαίσια του προβληματισμού δραστικής μείωσης της ζήτησης και όχι απλής αντικατάστασης της προσφοράς. Με λίγα λόγια, η από-ανάπτυξη περνά από την δραστική μείωση των εμπορικών συναλλαγών, ή τουλάχιστον, στην υλοποίηση τους με απόλυτο μέτρο.

Από «Μέτρο και αυτό-παραγωγή αγαθών», του ιταλού από-αναπτυξιακού

Μαουρίτσιο Παλλάντε

Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010

Ελλάδα: Τα πάντα, περιλαμβανομένων και των όπλων

του Florent Marcellesi

εκπρόσωπος τύπου των Ισπανών Πράσινων

Μετάφραση : Βέρα Κορωνάκη, μέλος του Πανελλαδικού Συμβουλίου των Οικολόγων Πράσινων


Το 2001 η Ευρωπαϊκή Ένωση αποφάσισε να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα για τις φτωχές χώρες, που το ονόμασε: «everything but arms”(τα πάντα εκτός από όπλα) με στόχο την ανταλλαγή με αυτές τις χώρες προϊόντων κάθε είδους εκτός από όπλα. Δέκα χρόνια αργότερα για να βοηθήσει την Ελλάδα να ξεχρεώσει, η Ευρωπαϊκή Ένωση επιστρέφει με μία αντίληψη δυστυχώς κάπως αλλαγμένη, η οποία αναμφίβολα θα καταλήξει στo δόγμα: «Τα πάντα, περιλαμβανομένων και των όπλων»

Με την οπτική της ειρηνικής συνύπαρξης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, προκαλεί έκπληξη η νέα ευρωπαϊκή προσέγγιση. Αν και είναι φυσικό ότι για προφανείς λόγους αλληλεγγύης και ανάγκης η Ευρωπαϊκή Ένωση θα έπρεπε να προωθήσει ένα πρόγραμμα βοήθειας, οι κοινωνικο-οικονομικοί όροι που επιβάλλονται σε μία από τις πλέον πληγείσες από την οικονομική κρίση χώρες καταλήγουν να είναι τελείως αντίθετοι με κάθε αντίληψη περί ειρήνης και δικαιοσύνης. Η Ελλάδα είναι μία από τις πιο στρατικοποιημένες χώρες της Ε.Ε. έχει 100.000 στρατιώτες σε πληθυσμό 11.000.000 κατοίκων( ενώ η Γερμανία έχει 200.000 στρατιώτες σε πληθυσμό 82 εκατ. κατοίκων και η Ισπανία 130.000 σε πληθυσμό 42 εκατ. κατοίκων). Διαθέτει το 1/3 του ΑΕΠ της σε στρατιωτικές δαπάνες, κυρίως λόγω της διαμάχης της Κύπρου με την Τουρκία. Η ακριβής στρατιωτική δαπάνη στην Ελλάδα αποτελεί κρατικό μυστικό και καλύπτεται μέσα στις συνολικές κρατικές δαπάνες.

Αλλά το πιο σημαντικό, η Ελλάδα είναι 5η στον κόσμο σε αγορές όπλων και αγοράζει πάνω από τον μισό οπλισμό της από την Γαλλία και την Γερμανία, οι ίδιες χώρες που σήμερα της ζητούν κοινωνικές περικοπές και προσαρμογή της οικονομίας στις επιταγές του ΔΝΤ. Στην τελευταία συνδιάσκεψη κορυφής του ΝΑΤΟ στο Παρίσι, όπως αποκάλυψε ο εκπρόσωπος τύπου των Πράσινων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ, ο Έλληνας Πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου συναντήθηκε με την Γαλλική κυβέρνηση, η οποία του κατέστησε σαφές ότι η βοήθεια προς την Ελλάδα θα δινόταν με την προϋπόθεση της ισχύος της συμφωνίας για την αγορά εξοπλισμού, που είχε υπογράψει η κυβέρνηση Καραμανλή.

Έτσι η Ελλάδα υποχρεώθηκε να επικυρώσει χιλιάδες εκατομμύρια ευρώ σε συμβόλαια εξοπλισμού για γερμανικά υποβρύχια, γαλλικά ελικόπτερα και φρεγάτες και γερμανο-γαλλικά αεροπλάνα. Μέσα στον παροξυσμό για διαφάνεια, θα δημοσιοποιήσουν η Γαλλία και η Γερμανία αυτές τις «ειδεχθείς συμφωνίες» με την Ελλάδα;

Οι ευρωπαϊκοί «μηχανισμοί» ασκούν πάνω στην Ελλάδα έναν αληθινό εκβιασμό καθώς και σε άλλες χώρες, όπως η Αλβανία. Γιατί πρέπει οι χώρες που βρίσκονται σε κρίση ή οι μη προνομιούχες να αυξήσουν τις στρατιωτικές τους δαπάνες; Για ακόμη μεγαλύτερη ευημερία των χωρών που εξάγουν όπλα ή για τη δική τους εθνική ασφάλεια;

Στην πρώτη περίπτωση, χώρες όπως η Γαλλία ή η Γερμανία-ή η Ισπανία- δεν μπορούν να ισχυρίζονται ότι πρωτοστατούν για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της παγκόσμιας ειρήνης όταν ζητούν ως αντάλλαγμα την στήριξη επιζήμιων τομέων για την κοινωνία, όπως μπορεί να είναι ο τομέας των εξοπλισμών. Κύριε Σαρκοζί και κυρία Μέρκελ: αντί η Γαλλία και η Γερμανία να ζητάνε περικοπές των κοινωνικών δαπανών, δεν θα ήταν καλύτερο να ήταν διατεθειμένες να μειώσουν τα έσοδά τους από τις πωλήσεις όπλων για να μην αναγκαστεί η Ελλάδα να περικόψει τα δικαιώματα των πολιτών της;

Όσον αφορά στο δεύτερο μέρος της ερώτησης, η Ελλάδα έχει σήμερα αυτήν την δυσανάλογη στρατιωτική δαπάνη, κυρίως εξ αιτίας της διαμάχης στην Κύπρο. Η Ελλάδα θα έπρεπε να περικόψει τις στρατιωτικές της δαπάνες αμέσως και να μειώσει με αυτόν τον τρόπο το εξωτερικό της χρέος, με την προϋπόθεση βέβαια ότι η Γαλλία και η Γερμανία δεν θα εισπράξουν αυτά τα χρήματα και θα αρχίσουν να δημιουργούν μία βιώσιμη οικονομία. Σε αυτό το πλαίσιο, η ειρήνη στην Κύπρο είναι μία προϋπόθεση για κοινωνική ευημερία στην Ελλάδα.

Από την άλλη, η ΕΕ, η οποία είναι συνένοχη με την απραξία της και με την λαθεμένη και υποκριτική πολιτική της στην περιοχή, οφείλει να δώσει προτεραιότητα και να προσπαθήσει με όλη της τη δύναμη να διευθετήσει την ελληνοτουρκική διαμάχη στην Κύπρο. Με άλλα λόγια, αντί για μία παντοδύναμη, εμπορική Ευρώπη, χρειαζόμαστε μία πολιτική Ευρώπη με μακροπρόθεσμη προοπτική.

Επιπλέον, το νέο ευρωπαϊκό δόγμα «τα πάντα, περιλαμβανομένων και των όπλων» θα έχει άμεσες, καταστροφικές συνέπειες, και όχι ακριβώς ειρηνευτικές όπως ήδη έχουν δείξει οι τελευταίες βίαιες εξεγέρσεις στην Ελλάδα. Το σχέδιο της προσαρμογής της οικονομίας στις επιταγές του ΔΝΤ, που έχει προωθηθεί από την Γερμανία και την Γαλλία, των οποίων τα μέτρα μοιάζουν με αυτά του Θαπατέρο( μείωση μισθών στον δημόσιο τομέα, παράταση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης, κλπ) είναι ιδιαίτερα προκλητικό, καθώς για μία ακόμη φορά κοινωνικοποιεί τα οικονομικά ελλείμματα σε καιρό κρίσης, τα οποία καλούνται να πληρώσουν τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα. Αφού είχαν μοιραστεί στο μάξιμουμ τα οικονομικά οφέλη και τα πλεονεκτήματα μεταξύ των πλουσιότερων στην Ελλάδα την καλή εποχή, τώρα επιστρέφουμε σε μεθόδους, οι οποίες δεν υποστηρίζονται ούτε καν από το ΔΝΤ.

Ναι, ήταν απαραίτητο ένα μεγάλο δάνειο αλλά όχι με οποιοδήποτε τίμημα και όχι με οποιονδήποτε τρόπο . Τον περασμένο Φεβρουάριο, γράφαμε μέσα από την οπτική του πράσινου κινήματος ότι τα κράτη-μέλη είναι παγιδευμένα: ή θα συνεχίσουν να δέχονται την μη συνεργασία ή θα διατρέχουν τον κίνδυνο να διαλυθεί η ευρωπαϊκή ενότητα, ή θα βγουν από την κρίση από τη μεγάλη πόρτα μέσα από την προοπτική για νέες συνεργασίες. Είναι φανερό ότι με τις «συνεργασίες» δεν μπορεί να καταλάβει κανείς την ενίσχυση μιας αγοράς για τις πλούσιες χώρες της Ε.Ε, όπου αυτές δανείζουν τις πιο φτωχές χώρες με τον σκοπό οι τελευταίες να αγοράζουν τα βιομηχανικά προϊόντα τους( στην προκειμένη περίπτωση τα όπλα) και κάνουν διπλή επικερδή εμπορική πράξη, με την πώληση και το δάνειο.

Μπροστά στο επικίνδυνο « τα πάντα, περιλαμβανομένων και των όπλων», ας δουλέψουμε για την στήριξη μιας πολιτικής Ευρώπης σαν αποφασιστικό όργανο στην διεθνή πολιτική για την έξοδο από την οικονομική κρίση ή από την ελληνοτουρκική διαμάχη για την Κύπρο. Ας δημιουργήσουμε μια Ευρώπη που ξέρει να ελπίζει γιατί θα έχει την ικανότητα να λύνει τα προβλήματα των λαών της και να προτείνει έναν ορίζοντα ειρήνης και αλληλεγγύης.

Δευτέρα 5 Απριλίου 2010

"Ελληνική ασθένεια" ή ευρωπαϊκή κρίση;


των Σβεν Γκίγκολντ, Ρεβέκκα Χαρμς, Ράινχαρντ Μπιτικόφερ Μάρτιος 29 2010
«Griechische Krankheit» oder europäische Krise?
© The Greens / European Free Alliance

Μετάφραση: Μελίττα Γκουρτσογιάννη

Από την ελληνική κρίση πλήττεται ολόκληρη η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ)



Η κατάσταση στην Ελλάδα είναι δραματική και κατεπείγουσα. Τα προβλήματα που προκύπτουν δεν περιορίζονται μόνο στην ίδια την χώρα, αλλά απειλούν και ολόκληρη την ΕΕ και την ευρωζώνη ειδικότερα. Η Πορτογαλία, η Ισπανία, αλλά και η Ιταλία και η Ιρλανδία αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα, αν και όχι τόσο σοβαρά. Δεν μπορούμε να πάρουμε αυτή την κρίση ελαφρά, γιατί θα μπορούσε να οδηγήσει σε οικονομική και πολιτική κατάρρευση της ΕΕ.

Οι λόγοι που υπαγορεύουν άμεση και αποτελεσματική δράση δεν είναι μόνον οικονομικοί, αλλά και καθαρά πολιτικοί. Η διαμάχη γύρω από την αντιμετώπιση της κρίσης έχει αναζωπυρώσει και ενισχύσει εθνικές προκαταλήψεις. Απειλεί να αποδιοργανώσει την ΕΕ. Η ελληνική κυβέρνηση και ιδίως ο αντιπρόεδρος Θεόδωρος Πάγκαλος, αισθάνεται ότι οι ισχυρές χώρες τους άφησαν στην τύχη τους. Σημειώνονται ακόμη και μεμονωμένες εκκλήσεις για μποϊκοτάζ γερμανικών προϊόντων. Οι αναφορές για αποζημιώσεις του Β' παγκοσμίου πολέμου, τις οποίες η Γερμανία θεωρείται ότι δεν έχει εκπληρώσει, ερεθίζουν την ελληνική κοινή γνώμη, ενώ από την άλλη μεριά η γερμανική κοινή γνώμη τροφοδοτείται με ιστορίες για τις υποτιθέμενες αδιόρθωτες ατασθαλίες των Ελλήνων.

Για μας είναι σαφές ότι τα προβλήματα παραπέμπουν σε λήψη ριζικών μεταρρυθμιστικών μέτρων σε δύο επίπεδα ταυτόχρονα: αφ' ενός στην Ελλάδα και αφ' ετέρου σε σχέση με την ανεπαρκή οικονομική και πολιτική ολοκλήρωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Θεωρούμε ότι μια επανεθνικοποίηση των λύσεων για την αντιμετώπιση των σημερινών δυσκολιών θα ήταν λύση οπισθοδρομική και μη ρεαλιστική. Επιπλέον θέλουμε να απαντήσουμε σε αυτήν την διπλή πρόκληση με την αποφασιστική δέσμευση για συλλογική εξέλιξη της Ευρώπης, όπου ο ανοιχτός, συλλογικός οικονομικός χώρος έχει εξίσου θέση όσο και η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, καθώς επίσης και η από κοινού προώθηση αξιών όπως η κοινωνική δικαιοσύνη, η προστασία του περιβάλλοντος, η ειρήνη και τα ανθρώπινα δικαιώματα μέσα σε έναν παγκοσμιοποιημένο πλανήτη.

Καμία χώρα δεν πρέπει να αποχωρήσει από τη ζώνη του ευρώ

Κατά την άποψή μας τυχόν αποχώρηση της Ελλάδας από τον ευρωπαϊκό οικονομικό χώρο θα ήταν πολιτικό και οικονομικό λάθος. Πρέπει να έχουμε κατά νου ότι μια τέτοια επιλογή θα έδινε στην Ελλάδα τη δυνατότητα υποτίμησης του νομίσματός της έναντι του ευρώ και με αυτό θα προκαλούσε βελτίωση της ανταγωνιστικότητάς της έναντι των άλλων κρατών-μελών (εντός και εκτός ευρωζώνης). Ωστόσο, η πραγματική αξία του συνολικού εξωτερικού της χρέους θα ανέβαινε, οπότε θα ήταν πιθανή η πτώχευση του ελληνικού κράτους. Εάν αποκλείσουμε αυτό το σενάριο, τότε πρέπει να εξετάσουμε τα αίτια της κρίσης στη ρίζα τους.

Τι επιτρέπει η Συνθήκη

Στο άρθρο 103 της συνθήκης της ΕΕ, υπάρχει πράγματι η ρύθμιση ότι η Ένωση δεν αναλαμβάνει καμία ευθύνη για τα χρέη των μεμονωμένων κρατών-μελών και δεν αναμιγνύεται στην εξόφληση των εν λόγω χρεών. Αυτή είναι η «ρήτρα μη ενίσχυσης», που τόσο συχνά αναφέρεται τις τελευταίες ημέρες.

Ωστόσο, σε πολιτικό επίπεδο αυτή η θέση θα μπορούσε να αμφισβητηθεί, τη στιγμή που έχουν δοθεί κρατικές εγγυήσεις για τη διάσωση ιδιωτικών τραπεζών. Συγκεκριμένα μάλιστα το άρθρο 122 της συνθήκης της ΕΕ που αναφέρεται στο πνεύμα της αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών μελών... θα μπορούσε αντιστοίχως να ερμηνευτεί, ότι ανοίγει τη δυνατότητα να θεσπιστούν «συγκεκριμένα μέτρα» σε περίπτωση οικονομικών προβλημάτων. Θα μπορούσε να εφαρμοστεί δοκιμαστικά η χρήση των «κονδυλίων έκτακτης ανάγκης» της «ευρωπαϊκής επιτροπής». Το αποθεματικό αυτό κεφάλαιο προορίζεται πράγματι για την αντιμετώπιση νομισματικών προβλημάτων των κρατών- μελών της ΕΕ που δεν ανήκουν στη ζώνη του ευρώ. Πρόσφατα, η Ουγγαρία και η Λετονία έτυχαν τέτοιας βοήθειας.

Έξοδος από την κρίση με αμοιβαία και υπεύθυνη έκφραση της αλληλεγγύης

Ο πυρήνας των θέσεών μας για να ξεπεραστεί η κρίση στην Ελλάδα και τις άλλες χώρες του ευρώ έχει στόχο την ανάληψη αποφασιστικής δράσης με πνεύμα αμοιβαίας αλληλεγγύης. Στην Αθήνα πρέπει να προωθηθούν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και αλλαγές. Στις Βρυξέλλες πρέπει και μπορεί να υπάρξει κοινή αντιμετώπιση του προβλήματος.

Βραχυπρόθεσμα, τα μέλη της ευρωζώνης πρέπει να φροντίσουν να πέσει το επιτόκιο για τα δάνεια του ελληνικού κράτους (μείωση του «σπρεντ» έναντι των τόκων των γερμανικών δανείων κατά περίπου 3%), έτσι ώστε να μην στερηθεί η Ελλάδα τη δυνατότητα να ξεπεράσει την κρίση λόγω της συνεχούς κλιμάκωσης των επιτοκίων που πληρώνει για το υψηλό της χρέος. Για το σκοπό αυτό τα ευρωομόλογα θα μπορούσαν να είναι μια δυνατότητα ή, αν δεν πληρούνται οι σχετικές νομικές προϋποθέσεις, να υπάρξουν κοινές εγγυήσεις για τα δάνεια του ελληνικού κράτους.

Ως άμεσο μέτρο θα πρέπει να ανασταλεί το εμπόριο χρηματοπιστωτικών προϊόντων, τα οποία σήμερα χρησιμοποιούνται για μαζική κερδοσκοπία εις βάρος της συνοχής της ζώνης του ευρώ. Εδώ η Γερμανία θα πρέπει να αναλάβει ηγετικό ρόλο.

Η αλληλέγγυα βοήθεια συνοδεύεται από έλεγχο

Η στενή επιτήρηση εκ μέρους της ΕΕ και του «γιούρογκρουπ» επί των εύλογων ελληνικών δημοσιονομικών και διαρθρωτικών μέτρων είναι δικαιολογημένη και απαραίτητη. Σε αυτό πρέπει να περιλαμβάνεται και η απειλή κυρώσεων σε περίπτωση παραβιάσεων (π.χ. άρνηση καταβολής των κονδυλίων των διαρθρωτικών ταμείων). Είναι όμως σημαντικό τα σωστά μέτρα να κατανοηθούν και να εφαρμοστούν.

Στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα, είναι υπερβολικά φιλόδοξη η μείωση του ελλείμματος από περίπου 13% στο 3% του ΑΕΠ έως το 2012-2013 στα πλαίσια του προγράμματος σταθερότητας της ΕΕ. Τα αποτελέσματά του πρέπει να ελέγχονται για τη διατήρηση της ζήτησης σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Είναι σαφές ότι μόνο η μείωση των δαπανών σε μισθούς και κοινωνικές υπηρεσίες -όσο απαραίτητες και αν είναι- δεν είναι αρκετή για τη μείωση του ελλείμματος.

Χρειάζονται μέτρα αποτελεσματικά από οικονομική άποψη και πολιτική άποψη, με στόχο την αύξηση των κρατικών εσόδων, μέσω:
της καταπολέμησης της φοροδιαφυγής και της φοροαπάτης,
της μεγαλύτερης αποδοτικότητας στον δημόσιο τομέα,
της μείωσης του μισθολογικού κόστους των δημοσίων υπαλλήλων, π.χ. στα υψηλά επιδόματα/bonus, καθώς και
της θέσπισης ειδικής εισφοράς λόγω κρίσης για τους εύπορους.
Η αύξηση των περιβαλλοντικών φόρων μπορεί εξάλλου να αποτελέσει κίνητρο για την αναδιάρθρωση της οικονομίας.

Τα μέτρα αναθεώρησης του κρατικού προϋπολογισμού και τα άλλα διαρθρωτικά μέτρα, για τη μείωση του εξαιρετικά υψηλού ελλείμματος, θα πρέπει να περιλαμβάνουν και τη μείωση των υπέρογκων στρατιωτικών δαπανών που ανέρχονται στο 4.1% του ΑΕΠ.

Το ελληνικό κράτος μπορεί να αντιμετωπίσει τα χρόνια ελλείμματα του ισοζυγίου πληρωμών, μέσω ενός προγράμματος διαρθρωτικών αλλαγών στην οικονομία, το οποίο θα περιλαμβάνει την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, της εισφοροδιαφυγής, της διαφθοράς και του μαύρου χρήματος και θα αυξήσει την παραγωγικότητα της εργασίας στον τομέα της βιομηχανίας και στον (κυρίαρχο) τομέα των υπηρεσιών. Σε αυτό το χρονικό σημείο περισσότερο από το 60% των Ελληνίδων και των Ελλήνων στηρίζει τα μέτρα λιτότητας που ανακοίνωσε η κυβέρνηση. Η ΕΕ έχει συμφέρον αλλά και ευθύνη, να μην αφήσει να πάει χαμένη αυτή η συναίνεση. Γι αυτό τα μέτρα δεν πρέπει να είναι αντικοινωνικά ή ψευδεπίγραφα. Πρέπει να αποφεύγεται η αύξηση της κλασικής φορολογίας εισοδήματος σε μαζική κλίμακα. Η ανόρθωση της χώρας μπορεί να βασιστεί μόνο στην εφαρμογή και τον έλεγχο του σταθεροποιητικού προγράμματος, το οποίο πρέπει να είναι οικονομικά αποδοτικό και να ανταποκρίνεται στις κοινωνικές και οικολογικές αξίες της ΕΕ.

Λόγω του τεράστιου ελλείμματος, που ανέρχεται γύρω στο 10% του ΑΕΠ το χρόνο, η μείωση του κόστους εργασίας ανά μονάδα θα είναι αναπόφευκτη. Λόγω όμως των πολλών χαμηλόμισθων υπαλλήλων στο δημόσιο τομέα, μια μισθολογική πολιτική κοινωνικά αλληλέγγυα πρέπει να αποτελεί βασική φροντίδα.

Ακόμη, οι χώρες της ευρωζώνης με χρόνια πλεονάσματα στο ισοζύγιο των τρεχουσών συναλλαγών τους, όπως η Γερμανία, η Αυστρία και η Ολλανδία, πρέπει να αποφασίσουν τη μείωση των πλεονασμάτων που δεν βασίζονται στην εξέλιξη των μισθών λόγω παραγωγικότητας της εργασίας. Η Γερμανία, ως σημαντικός εμπορικός εταίρος της Ελλάδα και των άλλων νοτίων χωρών της ευρωζώνης, φέρει σημαντική ευθύνη στην περίπτωση αυτή. Αυτό ισχύει κατά έναν λόγο παραπάνω, γιατί το πλεόνασμα δημιουργήθηκε λόγω εμπορικών συναλλαγών που πραγματοποιούνται εκτός ευρωζώνης. Η Γερμανία αντιμετωπίζει σημαντικό έλλειμμα στο εμπορικό της ισοζύγιο μόνο με την Κίνα. Ωστόσο, δεν θα ήταν εποικοδομητικό να ανταποκριθεί στην υποτίμηση του κινεζικού νομίσματος με μείωση του κόστους εργασίας στους μισθούς, αφού κάτι τέτοιο θα έθετε σε κίνδυνο τη συνοχή της ευρωζώνης.

Εν όψει των απαραίτητων μέτρων, η ελληνική οικονομία κινδυνεύει να κατρακυλήσει σε παρατεταμένη ύφεση. Σε αυτό το πλαίσιο, ο νομπελίστας οικονομολόγος Στίγκλιτζ (Stiglitz) πρότεινε να χρησιμοποιηθούν οι δαπάνες των διαρθρωτικών ταμείων της ΕΕ με ένα μη κυκλικό τρόπο. Τα κονδύλια αυτά θα πρέπει να επενδυθούν στο πλαίσιο του «πράσινου "νιου ντιλ"», που οδηγεί στην οικολογική αναδιάρθρωση της ελληνικής οικονομίας.

Πέρα από τα συγκεκριμένα μέτρα, θα πρέπει επίσης να διερευνηθεί ποιος φέρει την ευθύνη για την ελληνική κρίση:
Ποιος γνώριζε για τη «δημιουργική λογιστική» στην Ελλάδα;
Ποιος εμπόδισε την εφαρμογή των απαραίτητων πολιτικών;
Τι ρόλο έπαιξαν τράπεζες, όπως η «Γκόλντμαν Σακς», που τζόγαραν πάνω στη συγκάλυψη;
Ποιος κρύβεται πίσω από τη σπέκουλα εναντίον της συνοχής της ευρωζώνης;
Θέλουμε το «ευρωπαϊκό κοινοβούλιο» (ΕΚ) να αναλάβει έρευνες.

Νομισματική ένωση και οικονομική διακυβέρνηση

Η σημερινή κρίση στην Ελλάδα αποδεικνύει από τη μία πλευρά, το εγγενές μειονέκτημα του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος και από την άλλη την παράλυση της Ευρώπης από το 1999, η οποία μόνο δευτερευόντως έχει να κάνει με τα πλαστά στατιστικά στοιχεία που έδωσε η Ελλάδα για να εκπληρώσει τα κριτήρια του Μάαστριχτ.

Το κύριο πρόβλημα είναι ότι η «οικονομική νομισματική ένωση» (ΟΝΕ) δημιουργήθηκε χωρίς να βασίζεται σε μια κοινή οικονομική πολιτική, υπό την εσφαλμένη αντίληψη ότι οι ανισορροπίες θα διορθώνονταν μόνες τους μέσω των αγορών ή ότι η ΟΝΕ θα οδηγούσε σχεδόν αυτόματα σε πολιτική ένωση. Αυτό που βλέπουμε τώρα είναι ότι οι συνέπειες αυτού του εγγενούς μειονεκτήματος στέκονται εμπόδιο στην ευρωπαϊκής ολοκλήρωση.

Γι' αυτό το λόγο η «ευρωπαϊκή επιτροπή» πρέπει επειγόντως να επεξεργαστεί προτάσεις για τη δημιουργία μιας «ευρωπαϊκής οικονομικής διακυβέρνησης», καθώς και το ΕΚ, που χάρη στη νέα «συνθήκη της Λισσαβόνας» έχει καταστεί οργανικός θεσμός της ΕΕ, να εξελιχθεί περαιτέρω, για να ανταποκριθεί σε μια τέτοια κατάσταση. Μια ευρωπαϊκή οικονομική διακυβέρνηση θα περιλαμβάνει μεταξύ άλλων:
Την αποτελεσματική, συντονισμένη, αντικυκλική, δημοσιονομική πολιτική των χωρών-μελών,
τη μετάβαση από τον φορολογικό ανταγωνισμό προς την φορολογική συνεργασία και
την αύξηση του προϋπολογισμού της ΕΕ στη βάση ιδίων εσόδων, που θα προωθεί την εξισορρόπηση της άνισης περιφερειακής ανάπτυξης.
Επιπλέον, η «γιούροστατ» πρέπει να έχει δικαίωμα να συλλέγει τα δεδομένα της απευθείας, να τα επαληθεύει και ενδεχομένως να τα δημοσιοποιεί.

Μεσοπρόθεσμα, πρέπει να μεριμνήσουμε μέσω της εφαρμογής ενός πτωχευτικού δικαίου για τα κράτη, να ρυθμίζεται εκ των προτέρων η κατανομή των βαρών σε περίπτωση δημόσιας υπερχρέωσης. Μέσω αυτού του μηχανισμού και οι πιστωτές του δημοσίου τομέα θα πρέπει να επιβαρύνονται με το μέρος του ρίσκου που τους αναλογεί. Ωστόσο, η πρωτοβουλία για έναν τέτοιο κανονισμό πτώχευσης μπορεί να αναληφθεί μόνον όταν η κατάσταση στις χρηματοπιστωτικές αγορές έχει ηρεμήσει. Στην αντίθετη περίπτωση, τα βάρη των επιτοκίων των κρατών που αντιμετωπίζουν δυσκολίες κατά τη διάρκεια της τρέχουσας κρίσης θα αυξηθούν ακόμη περισσότερο.
Ο Sven Giegold, η Rebecca Harms, Reinhard Bütikofer είναι ευρωβουλευτές του «ευρωπαϊκού πράσινου κόμματος»

Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2010

ΤΕΜΠΗ: ΚΕΡΔΙΖΕΙ ΕΔΑΦΟΣ Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΩΝ ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ ΓΙΑ ΛΥΣΗ ΜΕΣΩ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΟΥ

Τρίτη, 12 Ιανουάριος 2010 16:07 | Ειδήσεις - Δελτία Τύπου

Η πρόταση των Οικολόγων Πράσινων για φόρτωση των βαρέων οχημάτων σε ειδικά βαγόνια τρένου ως λύση για τον πολύμηνο αποκλεισμό των Τεμπών, κερδίζει έδαφος και φαίνεται να εξετάζεται σοβαρά από το Υπουργείο Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων.Αυτό τουλάχιστον δήλωσε η Γραμματέας της Περιφέρειας Θεσσαλίας κ. Κ. Γερακούδη στη συνάντησή της με τους εκπροσώπους των Οικολόγων Πράσινων Λάρισας Λευτέρη Σιάκη, Κυριάκο Τσίπη και Κώστα Κούτσικο.

Ολοκληρωμένη πρόταση για μερική επίλυση του προβλήματος που δημιουργήθηκε με την κατολίσθηση στα Τέμπη με τη χρήση του σιδηροδρόμου είχαμε παρουσιάσει ως Οικολόγοι Πράσινοι σε συνάντηση με τον Υπουργό κ. Ρέππα και τον υφυπουργό κ. Μαγκριώτη. Στη συνάντηση μας είχαμε καταθέσει όλα τα στοιχεία που τεκμηριώνουν ότι οι λύσεις με βάση το σιδηρόδρομο είναι απόλυτα ρεαλιστικές, άμεσα εφαρμόσιμες και θεμελιωμένες στην ευρωπαϊκή εμπειρία. Να υπογραμμιστεί ότι οι σήραγγες έχουν το κατάλληλο ύψος ώστε να υποδεχτούν την λύση που προτείνεται.

Η κατολίσθηση στα Τέμπη έχει φέρει την ελληνική πολιτική μεταφορών σε οριακό σημείο, ενώ η κυκλοφορία των βαρέων οχημάτων δημιουργεί πολλά προβλήματα στο στενό και ακατάλληλο επαρχιακό οδικό δίκτυο και στις κατοικημένες περιοχές από όπου διέρχονται τα οχήματα. Είτε θα αφήσουμε το σιδηρόδρομο να δώσει επείγουσες αλλά και μονιμότερες λύσεις (π.χ. συνδυασμένες μεταφορές), βάζοντας παράλληλα τις βάσεις για ουσιαστική και διαρκή αναβάθμιση του ρόλου του, είτε θα μείνουμε κολλημένοι στο τέλμα των μέχρι τώρα επιλογών.

Οι Οικολόγοι Πράσινοι είμαστε διατεθειμένοι να συνεργαστούμε σε θέματα όπως η προώθηση του σιδηροδρόμου, αρκεί η κυβέρνηση να δείξει ότι έχει την πολιτική βούληση για στοιχειωδώς ορθολογικές επιλογές.

Δείτε σχετικό ΒΙΝΤΕΟ της πρότασης των Οικολόγων Πράσινων

http://ecolarissa.blogspot.com/2010/01/blog-post_07.html

Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2010

Στο χέρι μας οι καλύτερες μέρες


Είναι ν΄ απορείς. Σε όλες τις ανασκοπήσεις του 2009 κυριαρχούν λιμοί, πνιγμοί και καταποντισμοί, αεροπορικά δυστυχήματα και θάνατοι σπουδαίων προσωπικοτήτων. Κανένα –μα κανένα- καλό δεν συνέβη στον κόσμο τη χρονιά που πέρασε!

Οι υπαίτιοι της κρίσης κατασκευάζουν μεθοδικά το δικό τους άλλοθι, ενσπείροντας τρόμο, φόβο και απελπισία. Τα ελεγχόμενα από τους τραπεζικούς κολοσσούς μέσα ενημέρωσης προσπαθούν επίμονα να πείσουν την κοινωνία ότι για την κακή κατάσταση της οικονομίας ευθύνονται οι πολίτες, οι συνταξιούχοι, οι νοικοκυρές, οι μισθωτοί και πρέπει να πληρώσουν το κρίμα τους μ΄ έναν σφιχτό μέχρι στραγγαλισμού προϋπολογισμό, με περικοπές μισθών και αύξηση φορολογίας.

Προσπαθούν μεθοδικά να ενσταλάξουν στην ψυχή μας το φόβο, τη μιζέρια και την παραίτηση.

Μία λύση υπάρχει: Να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας. Να αναστρέψουμε το παιχνίδι και να ζητήσουμε εμείς λογαριασμό από τα αρπακτικά και τους απατεώνες. Να δώσουμε νόημα στη συλλογικότητα. Ν΄ ανακαλύψουμε την αισιοδοξία των αγώνων και της δράσης.

Η Συντακτική Ομάδα του ygeianet


Από http://www.ygeianet.gr/


Σάββατο 2 Ιανουαρίου 2010

«Η κουλτούρα της διαφθοράς διασύρει την Ελλάδα», από το περιοδικό Spiegel


Μια αξιοσημείωτη ανάλυση με τίτλο «Η κουλτούρα της διαφθοράς διασύρει την Ελλάδα» δημοσιεύτηκε στο γερμανικό περιοδικό Spiegel. Διαβάστε τα πιο ενδιαφέροντα αποσπάσματα.

[...] Στα όρια της εθνικής χρεοκοπίας έχει οδηγήσει τη χώρα η ελληνική κυβέρνηση, με αποτέλεσμα να απειλείται ολόκληρη η ζώνη του Ευρώ. Ωστόσο, η ελίτ της χώρας θεωρεί ότι άλλα μέλη της νομισματικής Ένωσης θα πληρώσουν, παρά την ευρεία αναποτελεσματικότητα και διαφθορά.

Επί σειρά ετών, οι συντηρητικοί και οι σοσιαλιστές, οι οποίοι εναλλάσσονταν στη διακυβέρνηση της χώρας, δανείζονταν σαν να μην υπήρχε αύριο. Μέσω κακοδιαχείρησης και νεποτισμού, οδήγησαν τη χώρα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Οι πολίτες, από την πλευρά τους, αντέδρασαν συμμετέχοντας στη διαφθορά και την απάτη.

Με τη χρήση του ευρώ, η κατάσταση αυτή δεν αποτελεί αποκλειστικό πρόβλημα μιας μικρής χώρας 11 εκατομμυρίων κατοίκων, αλλά επηρεάζει όλη την Ευρώπη. Μια εθνική χρεοκοπία σε χώρα του ευρώ μπορεί να προκαλέσει σοβαρή ζημιά στο νόμισμα. [...]

Την περασμένη εβδομάδα, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, Wolfgang Schäuble, προσπάθησε να καθησυχάσει τα πράγματα, όταν, μιλώντας στην εφημερίδα Bild, δήλωσε ότι, παρόλο που η Ελλάδα έχει ζήσει, «καλά, παρά τα μέσα της, δεν μπορούμε να πληρώσουμε για τα λάθη των Ελλήνων». Επρόκειτο για μια δήλωση που κάνει κάποιος όταν γνωρίζει ότι αυτό ακριβώς είναι που θα συμβεί στο τέλος.

Πριν την εκλογή του στις 4 Οκτωβρίου, ο νέος Έλληνας πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου μετέφρασε το σλόγκαν «Αλλαγή – Ναι, μπορούμε» του Αμερικανού προέδρου Μπαράκ Ομπάμα στα Ελληνικά. Η εκδοχή του Παπανδρέου όμως ήταν λίγο πιο δραματική: «Πρέπει να αλλάξουμε, αλλιώς βουλιάζουμε». Το βράδυ της 23ης Δεκεμβρίου, κατάφερε να «περάσει» τον πιο αυστηρό προϋπολογισμό στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας, μέσω του Κοινοβουλίου. Το μόνο ερώτημα είναι: Αρκεί;

Ζητώντας πολλά από την κυβέρνηση

«Το πρόβλημα είναι ότι η ανίσχυρη οικονομία μας αναμένεται να ξεπεράσει την κρίση με ένα ισχυρό ευρώ, το οποίο σημαίνει ότι ζητάμε πολλά από την κυβέρνηση», δηλώνει κάποιος με την ικανότητα να καταλαβαίνει τον Παπανδρέου και την ομάδα του. Η βίλα του, σε ένα λόφο πάνω από την Αθήνα, είναι γεμάτη με αντίκες, έργα σύγχρονης τέχνης και καλό κρασί.

Ο Γιώργος Κύρτσος ήταν συμμαθητής με τον Παπανδρέου – σε ένα ιδιωτικό σχολείο, εννοείται – και αποφοίτησε μαζί του το 1971. Συνέχισε τις σπουδές του στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης (ΜΙΤ) και στο London School of Economics. Η Ελλάδα είναι μια φεουδαρχική κοινωνία που κυβερνάται από τις οικογένειες της υψηλής κοινωνίας. Ο πατέρας και ο παππούς του Παπανδρέου υπήρξαν πρωθυπουργοί της χώρας.

Ο Κύρτσος, πρώην οικονομικός σύμβουλος σε μια συντηρητική κυβέρνηση, είναι ιδιοκτήτης δύο εφημερίδων. Ως έφηβος, εντάχθηκε στο Κομουνιστικό Κόμμα. «Αποδέχομαι την κριτική του ΚΚΕ στον καπιταλισμό, αλλά [το σύστημα] μου αρέσει», δηλώνει ο ίδιος.

Ο Παπανδρέου, σημειώνει ο Κύρτσος, προωθεί «πολιτικές για το λαό, όχι για τις χρηματοπιστωτικές αγορές. Λες και θα περίμεναν. Εύχομαι όλος ο κόσμος να ήταν έτσι». Σε κάποια από τις προεκλογικές του υποσχέσεις, ο Παπανδρέου φαινόταν να αγνοεί το ζήτημα των spread και δεσμεύτηκε να προχωρήσει σε αύξηση των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων τον ερχόμενο χρόνο. Το αποκαλούμενο spread εκτοξεύτηκε στο 2,7% μετά την υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της Ελλάδας από τους διεθνείς οίκους.

Το spread μπορεί να είναι τόσο θανατηφόρο για μια χώρα όσο το θαλασσινό νερό για έναν ναυαγό. Όσο μεγαλύτερο το χρέος μια χώρας, τόσο μεγαλύτερο είναι το επιτόκιο που καλείται να πληρώσει για τα κυβερνητικά ομόλογα. Η Γερμανία, ως ο πιο αξιόπιστος δανειστής της Ευρώπης, είναι το σημείο αναφοράς της Ευρωζώνης. Το spread στο 2,7% σημαίνει ότι ο Παπανδρέου πρέπει να πληρώσει επιτόκιο αυξημένο κατά 2,7% από τον Schäuble ή περίπου 6% σε ελληνικά κρατικά ομόλογα. Το αποτέλεσμα είναι η Ελλάδα να αναγκαστεί να δανειστεί περισσότερο.

Σήμερα, συνεχίζει ο Κύρτσος, η οικονομία δεν είναι πλέον ικανή να χρηματοδοτήσει τα κρατικά ιδρύματα, τα οποία βρίσκονται «εντελώς εκτός ελέγχου». Σύμφωνα με τον Κύρτσο, ο Παπανδρέου, όπως και ο συντηρητικός προκάτοχός του, δεν διαθέτει τη δύναμη να «ψαλιδίσει» τις κυβερνητικές σπατάλες. Στο τέλος, πιστεύει ο Κύρτσος, οι πλούσιες χώρες θα αναγκαστούν να ξεπληρώσουν.

Ταχυδακτυλουργικά κόλπα

Ο Πειραιάς αποτελεί μια χτυπητή περίπτωση. Η κινεζική Cosco Pacific Ltd. έλαβε ένα σημαντικό μερίδιο του κεντρικού λιμανιού της χώρας, κοντά στην Αθήνα. Οι εργάτες του λιμανιού, όμως, είναι πολύ ακριβοί για τους Κινέζους, και γι’ αυτό πρόκειται να απασχοληθούν αλλού, όπου δεν χρειάζονται ή θα απολυθούν τελείως λαμβάνοντας αμοιβή διακοπής εργασιακών σχέσεων ή επιδόματα πρόωρης σύνταξης. [...]

Τα σχολεία αποτελούν άλλη μια χαρακτηριστική περίπτωση. Οι Έλληνες διαθέτουν περίπου 140.000 δασκάλους. [...] Οι συντηρητικοί και οι σοσιαλιστές συνεχίζουν να πιέζουν τους κυβερνώντες για εύρεση εργασίας στους υποστηρικτές τους. Παραδοσιακά στην Ελλάδα, η Αθήνα ήταν ο ειδήμονας στην εκμετάλλευση των ευρωπαϊκών προγραμμάτων Stage, σχεδιασμένα να χρηματοδοτούν βραχυπρόθεσμες θέσεις εργασίας για τους ανέργους, με τη χρήση προσωρινών συμβολαίων, με στόχο την απόκτηση εργασιακής εμπειρίας λίγων μηνών. Υπάρχουν αυτή τη στιγμή περίπου 30.000 αποκαλούμενοι stagiers που εργάζονται στο δημόσιο τομέα, ο οποίος είναι ήδη υπερδιογκωμένος. [...] Όταν η κυβέρνηση Παπανδρέου ανακοίνωσε πρόσφατα ότι σκοπεύει να καταργήσει τα συμβόλαια stage, οι εργαζόμενοι αντέδρασαν και απαίτησαν μόνιμες θέσεις στο δημόσιο.

«Η χώρα αυτή έχει οργανωθεί εξαιρετικά αναποτελεσματικά και ακριβά. Πληρώνουμε συνέχεια για νέα τμήματα του κρατικού μηχανισμού», τονίζει ο Μπάμπης Παπαδημητρίου, οικονομικός αναλυτής. Ο Παπαδημητρίου είναι ο γκουρού της κρίσης για την Ελλάδα, ένα απλό αστέρι για τις δύσκολες εποχές. Είναι παρουσιαστής καθημερινής ραδιοφωνικής εκπομπής, εμφανίζεται στις βραδινές τηλεοπτικές ειδήσεις και γράφει άρθρα για τις εφημερίδες. [...]

Οι Έλληνες, σημειώνει ο Παπαδημητρίου, μπορεί να αγαπούν τη χώρα τους, αλλά βλέπουν το κράτος ως μια εξουσία που πρέπει να λεηλατηθεί. Η φοροδιαφυγή επηρεάζει κατά 10% την προστιθέμενη αξία των φόρων ανά την Ευρώπη, αλλά στην Ελλάδα το ποσοστό αγγίζει το 30%. Σύμφωνα με τον Παπαδημητρίου, η φοροδιαφυγή μαστίζει το 1/3 ολόκληρης της οικονομίας. Θεωρητικά, εκατοντάδες εκατομμύρια απλήρωτων φόρων μπορούν να εξασφαλιστούν, μια προσέγγιση που υποστηρίζει η νέα κυβέρνηση.

Πώς όμως; Σε άλλες χώρες, οι φοροδιαφεύγοντες δέχονται επισκέψεις από τις αρμόδιες εφοριακές αρχές, κάτι που γίνεται και στην Ελλάδα. Στην τελευταία όμως, οι συμφωνίες έχουν ήδη κλειστεί. Σε αντάλλαγμα για να συνεχίσουν να φοροδιαφεύγουν, οι αρμόδιοι λαμβάνουν «φακελάκι». Υπάρχουν μάλιστα και σταθερά επίπεδα δωροδοκίας. Για παράδειγμα, για τη λήψη ενός διπλώματος οδήγησης, το φακελάκι ανέρχεται στα 300 ευρώ.

«Ήμασταν πάντα μια κοινωνία βασισμένη στις προσωπικές εξυπηρετήσεις», αναφέρει ο Κώστας Μπακούρης, πρόεδρος του ελληνικού τμήματος της οργάνωσης Transparency International, η οποία κατέταξε την Ελλάδα στην 71η θέση – πίσω από τη Γκάνα – στη λίστα της με τις 180 περισσότερο διεφθαρμένες χώρες. Σύμφωνα με τον Μπακούρη, μια μέση ελληνική οικογένεια πληρώνει 1.700 ευρώ το χρόνο σε δωροδοκίες. [...]

Από το tvxs.gr

4.514285